Sigrun

Sigrun jest owocem miłości Vasanti Vei i Ragnara. Przyszła na świat razem ze swoimi trzema braćmi. Od samego początku nie wykazywała się aktywnością, nie wydawała z siebie żadnych pisków charakterystycznych dla malców. Była słaba i wątła a oddychanie jakby sprawiało jej wielkie trudności. Pierwsza doba była w tym zakresie najgorsza, później dopiero wszystko zaczęło się normować a jej funkcje życiowe się ustabilizowały. Szara była najmniejsza i najbardziej wątła z rodzeństwa, przez swoje słabe mięśnie nigdy nie potrafiła wygrać w dziecięcym sparingu czy zabawach. Jej pierwsze polowanie również okazało się fiaskiem, nawet nie chciała próbować twierdząc, że jest zmęczona. Tak za każdym razem. Sigrun jest przywiązana do swojej rodziny, bardzo kocha swoich rodziców i braci. Choć młoda, czuje instynktownie, że sprawia swojej mamie zawód. Całkowicie nie spełnia wymagań i kryteriów jakie przystoi księżniczce.  
W wieku czterech miesięcy na swoim pierwszym spacerze z rodzeństwem poznała młodego Furahę. Małe lwiątko należące do stada zgubiło matkę i Vei kierowana instynktem macierzyńskim przygarnęła go pod opiekę. Sigrun zyskała kolejnego brata, któremu do normalności było całkowicie odległe. Zbudzona pewnego dnia w środku nocy, wyszła z jaskini napawając się uroczym widokiem gwiazd. W oddali dane było jej dostrzec zielona poświatę powoli sunącą ku niej. Cała drżała wystraszona, dopiero Furaha wyjaśnił jej, że nie powinna obawiać się tego co skrywa w sobie ciemność. Uznała słowa starszego brata za świętość traktując je bardzo poważnie. Od tamtej pory strach był jej obcy.  
Dziwne omamy oraz nawoływania miast ustać tylko się nasiliły. Młoda lwiczka jednak jakby podświadomie sama zaczęła ku temu dążyć, chcąc rozwikłać tajemnicę dziwnego zielonego światła, które dane było widzieć tylko jej. Podczas spaceru z Ragnarem usłyszała kolejne wołanie, które nie zakończyło się a nasilało z każda chwilą. Pociągnęła za sobą zaniepokojonego jej zachowanie  ojca. Trafili do grobowca władców, tam zaś wpuściła w swoje ciało ducha. Ragnar był pierwszym, który usłyszał jej "głos". Sama Sigrun niewiele pamiętała z wydarzeń w tym miejscu.
Sigrun zaprzyjaźniła się również z albinotycznym krokodylem Chakavu, traktując go jako kolejnego ze swoich braci. Łuskowy przyjaciel pod wpływem targających go negatywnych emocji pożarł ojca Sigrun. Nikt nie był świadkiem tego zdarzenia, dopiero później matka szukając partnera trafiła na poszlaki na brzegu rzeki świadczące o zbrodni jaka zaszła. Vasanti powiedziała swoim dzieciom, że ich ojciec po prostu odszedł do dalekich krain. Od tego momentu stosunki między matka a córką zaczęły się psuć. Obie nie mogły się zrozumieć a sama królowa jakby za wiele chciała wymagać od dziecka by zachowywało się jak na księżniczkę przystało. Sigrun coraz bardziej zaczęła się trzymać na uboczu, szczególnie po tym jak dwójka z jej braci wyruszyła bez zgody na podróż chcąc pójść w ślady ojca. Do tego dochodziły problemy z jej opętaniem, duch coraz częściej przejmował nad nią kontrolę. Okiełznać zjawę pomogła jej stara szamanka likaonka Szena. Lwiczka skwapliwie i z wielką determinacja poświęcała się szkoleniu i opanowaniu. W międzyczasie spotkała również małpę, która za tęczowe kamienie zgodziła jej się zrobić grzechotkę na ogon i bęben ze skóry. Szara kochała muzykę i oddawała się temu procederze za każdym razem gdy miała na to ochotę. Najczęściej grała na cmentarzysku, dla zbłąkanych dusz. Tam też poznała Myra, który później pod przymusem nakazał złożyć obietnicę by dołączyć do jego stada. Oderwana od rodzinnych stron była zagubiona poruszając się wśród obcych lwów, którzy to mieli stanowić teraz jej rodzinę. Któregoś dnia, szwendając się po nowym terytorium zapoznała hybrydę sępa Morénę. To w sumie dzięki niej mogła się łatwiej porozumieć z innymi oraz nabrała więcej pewności siebie. Ptaszyna stała się jej nieodłącznym towarzyszem.
Jej dawne ziemie stada zostały, w końcu podbite przez Myra. Stado do któregoś nigdy należała rozpierzchło się i szara pozostała z uczuciem pustki i samotności. Wewnętrzny konflikt obecnego stada, sprawił, że Myr zabrał swoją partnerkę, dzieci i kilku zaufanych lwów i wyruszył w drogę. Ona sama chcąc nie chcąc podążyła za nim związana słowem przysięgi. A obietnice miały dla niej duże znaczenie. Dopiero jak przywódca zniknął uznała, że została zwolniona z przysięgi. Oddzieliła się od reszty, starając się żyć na swoją łapę jako samotnik. Przez te kilka lat wędrówek zmieniła swoje podejście, opanowała szamanizm niemalże do perfekcji. O żywienie się nie martwiła, pomagała jej w tym ptaszyna, która sprawnym okiem wynajdywała padliny. W trakcie wędrówek uległ zniszczeniu jej bębenek nad czym bardzo ubolewała.
W końcu trafiła na krainę Adhri gdzie rozpoczyna się jej kolejny etap życia i nowa historia...