Ruchome Piaski

Osiris spokojnym krokiem przemierzał tereny chcąc pobyć samemu na razie ale chyba nie będzie mu dane bo ciągle ktoś przybywał na tym terenie głównie sępy latające i inne gady, które potrafią przeżyć na tych terenach. Po zobaczeniu pustyni zauważył jakieś ruchome piaski wtedy usiadł sobie na ciepłym piachu i spoglądał się w horyzont.

Jasiri nie byłaby sobą, gdyby chęć odkrywania coraz to nowszych skrawków terenu, które to oferowały ziemie stada, przegrała z czystym rozsądkiem. Młode lwiątko, jak miało w zwyczaju, przemierzało gorące piaski samotnie. Nie podążyła śladem brata dla czystej złośliwości, natrafienie na jego osobę było zwykłym przypadkiem, który ta postanowiła wykorzystać. Tak samo z resztą jak chwilę jego zamyślenia. Jasiri wykorzystując miękkość tutejszego terenu, zaczęła skradać się w stronę własnego brata, aby rzucić się na niego i delikatnie ugryźć go w uszko.
- Bu! - zawołała, śmiejąc się wesoło.

Osiris siedział spoglądając rozdziawiając swój pyszczek w uśmiechu mówiąc w duszy "zostanę królem Brzasku, oj zostanę o tak". Spokojnie westchnął zastanawiając się czemu rodzeństwo jego mocno rozwaliło na wszystkie kierunki świata. Nie miał biedny nic do roboty, nawet szukać Amona czy Jasiri nie chciało się, a było mu tak miło i cieplutko teraz aż do momentu jak wpadła siostra na niego. Był mocno zaskoczony jej przybiciem czyżby samotność ją dobijała czy ciekawość świata? Mogliby się dogadać w tym punkcie.
- Aaaa.. nie strasz mnie Jasiri - odparł krótko czując ugryzienie swojego ucha przez nią.

- Nie śpij, bo cię hieny ukradną - zażartowała, schodząc z Osirisa i siadając obok niego.
Jej ślepka powędrowały w stronę oddalonego od nich horyzontu. Spojrzenie samiczki zdradzało jej ciekawość świata i chęć poznawania nowych miejsc. Jako, że należała do osób ruchliwych, pragnęła być w ciągłej podróży. Nie czuła się zbyt komfortowo tutaj, na pustyni. Choć śmiało miejsce to mogła nazwać swym domem, morze suchego piasku nie stanowiło, dla tego lwiątka, ciekawej atrakcji. Ponadto długie i na domiar ciemne futro, utrudniało jej przyjemne życie. Zdecydowanie nie była lwem przystosowanym do tego miejsca.
- Jak myślisz, co znajduje się za tą wielgachną pustynią? - zapytała rozmarzonym głosikiem. Z wielką chęcią udałaby się w nieznane. Wciąż była zbyt młoda i nie zdawała sobie większej sprawy z konsekwencji takiego śmiałego czynu. Stąd miała w sobie tyle odwagi.

- Nie śpij? ja nie śpię ja podziwiam owy surowy horyzont - odparł z dumnym głosem robiąc zawiadacki uśmieszek do siostrzyczki.Doskonale wiedział że jej spojrzenie było zacne i ciekawe według niego.
- Czyżbyś chciała pozwiedzać tereny? Ja byłem ze swoim braciszkiem Amonem na terenach brzasku, legendarnej Lwiej Ziemi - odparł krótko z uśmieszkiem na pyszczku. Szkoda było że siostra nie widziała tego terenu bo naprawdę dużo straciła w tamtym momencie.
- Hmm podejrzewam, że ocean albo granica z Brzaskiem - odparł krótko spoglądając tam gdzie bursztynowe ślepia dostrzegą każdy ułamek krajobrazu.

Pyszczek samiczki skrzywił się z lekkim niesmakiem, na słowa wypowiedziane przez Osirisa.
- Podziwiasz? Co w nim jest takiego fascynującego? To zwyczajny piach - zauważyła przytomnie.
Nie podziwiała zapału swojego braciszka. Bardziej niż na tej pozbawionej życia, nudnej pustyni, wolała skupić się na terenach leżących poza nią. Tam uciekały jej wszystkie myśli i fantazje. Ciekawiło ją wszystko to, co mieściło się poza piaskiem.
- Co?! Naprawdę?!
Jasiri wyraźnie się ożywiła, usłyszawszy tą nowinkę. Szybko jednak straciła zapał, robiąc pełną niezadowolenia minę.
- Dlaczego omijają mnie najciekawsze momenty? - mruknęła z wyraźnym rozgoryczeniem w głosie.
Okazja do wyściubienia mordki spoza pustyni, przeleciała jej tuż koło noska. Szybko jednak odzyskała swój dawny humor i rozglądając się dookoła, przysunęła swój pyszczek do ucha brata.
- Co ty na to, aby wyrwać się na trochę z pustyni? - wyszeptała.

Osiris lubił piasek jednakże nie umywał się do widoku Lwiej Ziemi, a teraz Brzasku. Totalna tragedia że nazwa została od tak zmieniona bo ładniejsza była tamta. Cały urok poszedł sobie gdzieś pomyślał przed chwilą.
- Dobra nie ważne - odparł krótko nie odpowiadając na jej wypowiedz i spojrzał się raz na nią.
- A no dobrze słyszałaś Jasiri - rzekł krótko z zadowolony mówiąc o tym. No właściwie zastanawiało jego czemu faktycznie miała tyle pecha w życiu.
- Nie wiem, lubisz częsciej drzemać niż być z nami - rzekł spokojnym głosem odpowiadając na pytanie.
- Możemy czemu by nie - odparł krótko czekając na ruch siostry.

Tym razem spojrzała na rozmówcę z lekko zaskoczoną minką. Przepadł ten niesmak związany z fascynacją brata do pustyni. Fakt, miejsce to było ich domem, ojczyzną przodków i skrywało wiele sekretów, jednak dla tej istotki, rozciągający się przed nimi piach, nie posiadał w sobie ni krzty piękna.
- Skoro tak uważasz...
Nie chciała w żaden sposób go urazić czy też sprawić, aby ten poczuł się źle, po prostu powiedziała mu to, co sama czuje, dlatego też z ciepłym uśmiechem, trąciła go główką, ciągnąc temat:
- Ale wiesz, nie powinieneś tego trzymać w sekrecie. Widzisz coś, czego ja nie widzę, a chcę dostrzec.
Młode lwiątko westchnęło, czując rozgoryczenie związane z utratą świetnej okazji. Osiris mógł zachować prawdę w sekrecie, ale czy Jasiri długo pozostałaby wtedy w tej słodkiej niewiedzy?
- Ja nie śpię! Podróżuję! - sprecyzowała, wypinając dumnie pierś. - Szukam interesujących miejsc, zamiast siedzieć bezczynnie!
Choć czuła, że ten jeden raz mogłaby posiedzieć w miejscu, byleby tylko wyrwać się z tych szarych terenów.
- Więc chodźmy! - zawołała ochoczo, zmierzając w nieznane.

/zt x2